„Stworzymy społeczeństwo zjednoczone kreatywnym myśleniem”: projektant Alejandro Crocker o swoim udziale w Colombiamoda

„Jestem Wenezuelczykiem, a miesiąc temu stałem się Kolumbijczykiem. Teraz jestem Kolumbijczykiem-Wenezuelczykiem”. Ta poruszająca wiadomość rozpoczyna wywiad z projektantem Alejandro Crockerem, który urodził się w Caracas i rozwinął swoje kreatywne i społeczne wpływy w Kolumbii.

Crocker jest gwiazdą tego wydania Colombiamoda z projektem „Fragmentos”, będącym efektem współpracy z Transmilenio w Bogocie, która przywraca do życia stare, wyrzucone mundury tej służby transportowej, „aby «włączyć» wszystkie grupy odbiorców do propozycji zrównoważonego rozwoju” – mówi projektant.

Planetarium w Bogocie gościło wydarzenie 16 lipca. Projekt polegał na przekształceniu mundurów systemu w elementy o wysokiej wartości estetycznej, etycznej i ekologicznej. Projektant i jego zespół zainscenizowali fragmenty opowieści i marzeń rozgrywających się wewnątrz przegubowego autobusu Transmilenio, w montażu, który zabrał widzów w podróż pośród gwiazd odbijających się w kopule planetarium, do muzyki artystki @Dolorestecanta.

„Fragmenty” to efekt odzyskania i przeprojektowania 1146 nieużywanych ubrań – w tym kamizelek, kurtek, czapek i płaszczy przeciwdeszczowych – które przez lata stanowiły element wizerunku instytucjonalnego Transmilenio SA. Teraz te ubrania stały się surowcem dla kreatywnej propozycji, która ożywia wspomnienia o pracy pracowników systemu transportowego i historie ponad czterech milionów osób, które system codziennie przewozi.

Obecnie Crocker w dużej mierze angażuje się w pracę ze społecznościami, którą nazywa „zasiewaniem kreatywnego myślenia”. „To praca z ludźmi, którzy czują się ślepi lub niewidzialni dla społeczeństwa; chodzi o to, by zaszczepić w nich kreatywne myślenie, aby mogli tworzyć własne historie”.

Jego sukces i pomysłowość skłaniają go do działania na rzecz lepszego świata. „Prowadzę zajęcia w więzieniach dla osób pozbawionych wolności, osób transpłciowych, prześladowanych politycznie i migrantów, z myślą o tworzeniu społeczeństwa, w którym jednoczy nas kreatywne myślenie, sztuka i, w tym przypadku, moda. Nie chodzi o siedzenie przy maszynie do szycia dla samego szycia. Chodzi o tworzenie własnych historii, pod warunkiem, że wykorzystamy odpady, które znajdziemy po drodze. Świat potrzebuje większego szacunku, jeśli chodzi o zużycie surowców, energii i materiałów. Częścią tego ćwiczenia jest wyjście i sprawdzenie, co znajdujemy w śmieciach lub odpadach fabrycznych, aby to przetworzyć i dać temu drugą szansę”.

To uczucie i ta praca wywodzą się z mojego domu, z Caracas, gdzie się urodziłam, z lat 90., kosmopolitycznego Caracas, które nieustannie napełniało nas informacjami, i oczywiście z mojego domu, z mojej mamy i jej miłości do ubrań, dla tej drugiej skóry, którą nosimy na co dzień i poprzez którą wysyłamy tak wiele komunikatów. To jest podstawa tej pracy, która łączy świadomy luksus, kreatywny recykling i odpowiedzialność za środowisko, aby tworzyć wyjątkowe, użyteczne i wartościowe dzieła.

Świadomi, że praca socjalna jest kluczem do rozwoju tego projektu, siedem lat temu w Bogocie, z 10 osobami z dzielnicy Santa Fe, rozpoczęliśmy realizację tego marzenia. Dziś jesteśmy społecznością liczącą prawie 200 osób. Współpracujemy z więzieniami takimi jak La Modelo i La Picaleña w Ibagué. Jesteśmy również obecni w Cali i Santa Marta, dzięki wsparciu Niemieckiej Agencji Współpracy Międzynarodowej (GIZ), która wierzy w zmianę poprzez kreatywne myślenie. Pokażemy społeczeństwu, że potrafimy działać jako społeczność. Świat potrzebuje innego sposobu myślenia i działania.

Przede wszystkim nie wybieramy materiałów; gdybyśmy to robili, nie wypełnialibyśmy naszej misji odzyskiwania odpadów, które trafiają na wysypiska i nie wiemy, co z nimi zrobić. Pracujemy z tym, co znajdujemy po drodze, z darowiznami, recyklerami i przedmiotami, których nie możemy odsprzedać, a nawet z uszkodzonym asortymentem marek. Prosimy również klientów z okolicy o przyniesienie przedmiotów z ich szaf, których już nie używają lub które mają dla nich szczególne znaczenie. Dbamy o estetykę, aby te odpady mogły ponownie trafić na rynek i opowiedzieć inną historię.

Zachęcam ludzi do wykonania tego ćwiczenia i spojrzenia na swoje szafy z innej perspektywy. Przynoszą nam te elementy garderoby, a my wspólnie tworzymy nową, aby mogli z niej nadal korzystać. Mam zresztą piękną historię. Pewnego dnia klientka przyszła do warsztatu i powiedziała: „Mam pelerynę po babci i nigdy nie pójdę na Oscary. Co mam z nią zrobić?”. Z tej peleryny uszyłyśmy cztery kurtki, którymi teraz dzieli się ze swoimi siostrami. To są historie, które musimy zrozumieć z perspektywy mody. Marnotrawstwo nie istnieje.

Podchodzę do tego bardziej radykalnie. Podczas moich zajęć tłumaczę społeczności, że konsument powinien podchodzić do danego przedmiotu z szacunkiem, ponieważ mu się podoba, a następnie rozumieć jego historię i w ten sposób zakochuje się w tym, co nazywamy upcyklingiem (kreatywnym recyklingiem), a nie odwrotnie.

Nie możemy sprzedawać z litości, ani dlatego, że zrobiliśmy to dla społeczności, ani dlatego, że ma to cel ekologiczny. Nie, konsument musi przyjść do nas, bo pokochał ten produkt, bo go nosił i rozumie, co kupuje: produkt wykonany w 100% z materiałów uznanych za odpady.

To niezwykle ważne, żeby ludzie o tym wiedzieli. Właściwie, moje pokazy mody rozpoczynam od transparentu z napisem: „Do tej kolekcji nie zakupiono absolutnie nic. Tylko nici i igły”. Dzięki temu ludzie i konsumenci końcowi rozumieją, że to ponowne wytwarzanie.

To produkty o wysokiej wartości projektowej i zrównoważonym rzemiośle, wykonane ze skrawków, które przetwarzamy i przetwarzamy jak najszlachetniejszy indyjski jedwab. Poświęcamy niezliczone godziny na ten proces ręcznego wykańczania; szwy są niewidoczne. Remanualizacja jest znacznie bardziej złożona i wymaga o 200 procent więcej czasu pracy ludzkiej, aby rozmontować element, wyczyścić go i zrozumieć, jak można go włączyć do wzoru, który dobrze leży na ciele i spełnia swoją funkcję estetyczną. Zrównoważony rozwój to słowo, które wszyscy powinniśmy rozumieć – wołanie planety o odpowiedzialną konsumpcję.

W Casa Rosada, z projektantką obuwia Patricią Mejíą, opowiemy historie o zrównoważonym rozwoju. Patricia gra również w filmie „Fragments”, gdzie eksperymentuje i tworzy, wykorzystując zużyte opony Transmilenio, aby przekształcić ten materiał w akcesoria, torebki i buty.

Adriana Garzón – @ADRIVIAJAR.